PUPUH V
KINANTHI
1. Nabi Khidir rum, wor perlambang esmu neki, umpamane wong
rerasan, loting kang adi pantesing, kang loting bumbu sastnya, wor rahsa
karasa suci.
2. Nurbuat kang rahsa iku, sejatine rahsa iki, duk ana ing sifat jamal, Johar
awal yen wus mijil, Johar akhir wus dewasa, kang awal rahsa sejati.
3. Kang Johar akhir puniku, sawujud sak pati urip, johar duk sawujud
tunggal, rahsa tunggal urip tunggil, tunggal lawan johar awal, kang johar
akhir puniki.
4. Sawujud sagesang lampus, sapolahe johar akhir, salamine anarima,
kang johar batin puniki, kang pinuji kang sinembah hya iku Allah sejati.
5. Nora nana roro iku, sira iku nuqod ghaib, nuqod ghaib duk ing kuna,
nora sarta nora mati, temene nuqod punika, ghoib iku jeneng reki.
6. Wus tumiba neqdu iku duk mahune urip, tinarik alip dadinya, alid iku
jisim latip, sejatine ananira, neqdu iku denarani.
7. Johar jati iya iku, jenengira iku urip, syahadat jati urip ira, ingaranan
getih urip, getih urip ingaranan, Rasulullah rasa jati.
8. Syahadat jati getih, rasa jatining dzat sami, Jabrail Muhammad Allah,
telune kapate iki, getih urip arannira, tingalana nyawang mati.
9. Apa ana getihipun, getih iku ilang neki, ilange awor lan sukma, sukma
ilang ya ananging, padha ana alip ika, ingaranan ruh idhofi.
10. Jisim latif jatenipun, kang ingaranan jisim latip, jisim angling duk ing
kuna alip winastanan angling, alip iku tanpa netra, tan angucap tan
miyarsi.
11. Tanpa karsa tan andulu, iya iku ingkang alip, alip tiba ing neqdunya,
norane anane dadi, alip iku jinabaran, pan ruh idlofi Dzatullih.
12. Wus kapeca sedaya wus, ruh idhofi gagetining, dzat sejati alip ika,
jabar lan jere puniki, aneng johar alip ika, arane kalam birahi.
13. Birahi ananereku, aranira Allah jati, tanana kalih tetiga, sapa wruha
yen wus dadi, ingsun weruh pesti nora, ngarani namanireki.
14. Sipat jamal ta puniku, ingkang kinen angarani, pepakane ana ika,
akon ngarani puniki, iya Allah angandika, mring Muhammad kang
kekasih.
15. Yen tanana sira iku, ingsun tanana ngarani, mung sira ngarani ing
wang, dene tunggal lan sireki iya Ingsun iya sira, aranira aran mami.
16. Hannerehken sira iku, apa sira terbuka ning, araningsun iya sira, kang
sawujud lawan mami, deningsun semjen lan sira, pesthine nora ngarani.
17. Aranira araningsun, apan sira iku uwis, ing donya lawan akkherat, sira
iki gegentining Muhammadar rasulullah, nabiyullah ya ilahi.
18. Pertandhane Allah iku, aneng sira dipun eling, jabar jere alip ika, alip
iku pese reki, budi jati aranira, ilang budi sajroning.
19. Kang micareku, angendhoraken birahi, karo dudu karo iya, ya iku
kang johar budi, iku aran budi iman, alip tiba neqdu pesthi.
20. Sejatine alip iku, srwo nora dora neki, kang alip iku namanya, nora
nipun ana keki, alip adi aranira, kang asih ananireki.
21. Johar awal ananipun, kang johar kahanan jati, tinja junub lan jinabat,
johar awal ganda neki, iku tiba ing neqtunya, norane sajroning urip.
22. Urip jroning johar iku, urip mati sajroning, iya aneng johar awal,
pagene sholat sireki, ya ana ing ndalem ndonya, purwane sholat puniki.
23. Den kawangwang maring neqdu, ghoib aneng sira iki, pagene ya
ngadeg sira, sidhakep marwasa wening, sedhakep tunggal kahanan,
tunggal sapari polah neki.
24. Pangucap nunggal sireku, wedale rukuk tumuli, kerasa duka lan cipta,
tumetes banyu kang wening, ning urip ruh sekalirnya, rahsa iman
saderahi.
25. Kang saderah ananipun, pagene sujud neng bumi, paran dadi duk
wahunya, cahya ingkang sasmitaning, ya iku semune rupa, semurupeku
sejati.
26. Kang agama dunungipun, iya ingkang bumi langit, ingkang ananira
nika, sirnaning dunya kang ati, iya iku atenira, kang sujud aneng ing
bumi.
27. Pagene linggih amangu, angawang anguwung den panggih, jatine iku
tan ana, pangeran iku sejati, yeku kawula jatinya, dudu Allah sira iki.
28. Lan Muhammad iya dudu, patemon rahsa sejati, ingkang rahsa dudu
rahsa, ya Allah Muhammad ciri, iya kawulane haram, lamun puasaha iki.
29. Lan haram kawulanipun, lamuna sidqoha iki, lan kawulanipun haram,
iya yen munggaha Hajji, lawan kawulaning haram, lamuna sholata iki.
30. Surya nora wulanipun, norane dadi cahyeki, pan hidayat imanira,
tauhid panembah reki, makrifat pangawruh kita, ya ru’yat minangka
seksi.
31. Den tingali sipatipun, sipate Allah sejati, kang asli aslining Allah, ya
Allah-Allah kang urip, den af’ale iya Allah, yeku duk jumeneng ru’yati.
32. Yen urip selawasipun, ru’yat jeneng khoiroti, makrifat jeneng ing
donya, johar awal khoiroti, iya uwis jenengira, yeku pangasan kamil.
33. Insan kamil dzatullahu, sejatine nuqod ghoib, iya dzat sabenerira,
sipatullah dzatullahi, insan kamil jenengengira, anane Allah puniki.
34. Dene kendhih jenengipun, nuqod ghoib insan kamil, iya sejatine nora,
yeku aran puji budi, budi iku urip ira, lawan nyawa iku urip.
35. sarta lawan badanipun, aran badan Muhammadi, kang antuk urip
sampurna, Syeh Melaya matur aris, mila mat keneng neraka, nuwun
pawarta sejati.
36. Nabi Khidir ngandika rum, eh Melaya lire iki, nraka jasmani kang ana,
jrone neraka ya iki, kang tan weruh Nabiyullah, ruh kang tan kena ing
pati.
37. Ruh jasmani uripipun, samilan kewan puniki, iku kang aneng neraka,
kang nepsu pingile iblis, yen nepsune dipun umbar, tan anut maring
Hyang Widi.
38. Ngendelaken ngilmunipun, tan weruh Adam Nabi, yeku yeku aran
iman tahdlat, umat kalebu jasmani, kawruh tanpa ika, kang nembah datan
ningali.
39. Saya kapir tuhonipun, kang nembah kayu watuning, tan ketang apa
ukumnya, kapiring kang jahanami, yeku ruh idhofi nama, ahyan syabitah
ing nguni.
40. Ya cahya pan tegesipun, kang gumilang ning baresih, kang tansah
kinawikanan, kang ingilo kang pinanggih, jroning pati aran Adam, idhofi
sadurung neki.
41. Sirik ana wujudipun, ing panrimba ran johar ning, kapingneme johar
awal, johar awal mutyara di, sesoca raga kumala, johar aran adi kapi.
42. Witing upama ping pitu, kang myarsa sabdaning gusti, ruh idhofi ta
wujudnya, kang aneng dzate mutliqi, ruh sumendhe ing Dzatullah,
ingaranan ruh idhofi.
43. Johar awal iya iku, kang ingaran sholat da’im, sholat da’im tan
kalawan, met toya wudhlu khadasi, sholat batin sabenernya, mangan turu
syahwat ngising.
44. Iya dadi sholatipun, af’ale dadi pepuji, johar wau kumpul tunggal,
sasuker ananing widi, anane – anane Allah, den kendheh anane nguni.
45. Lir kelir lan wayangipun, wayang tan ngawruhi kelir, hiya junub
sunar-awedya, kang resik jisim mireki, hiya Muhammad badan Allah,
Muhammad tan ana keri.
46. Hidayat pan imanipun, gagentenira Hyang Widi, ingaranan
Rasulullah, Muhammad kang badan mukmin, ruh mukmin apandukiya,
ruh idhofi iman neki.
47. Iman maksum wastanipun, kang antuk panutan jati, pan mangkono
kawruhira, yen nora urip pireki, iku padha lawan kewan, yen tan wruh
wuwus kang riyin.
48. Mengku iku nora wurung, tan weruh selami reki, yaiku pati kesasar,
kupur kapir badan neki, dene wus wruh ujar ika, sakeh warana ngawruhi.
49. Pangeran tan ana telu, panutan Muhammadinil, pan sejatine wong
kufar, kapire patang pedhati, ewuh tanpa panganutan, feqir parek kufur
kafir.
50. Feqir parek lawan kufur, krana nira ingkang feqir, wuta tuli datan ana,
suwarga neraka iki, feqir tan parek pangeran, tan ana wujude iki.
51. Tan anembah pujinipun, krana nira feqir kadi, hya ingkang feqir
dzatullah, iku jatine Hyang Widi, patine feqir manungsa, pesthine Allah
pribadi.
52. Iya yen dzatullah iku, iya anane kang feqir, ruh idhofi aran iman, ruh
idhofi tunggal kang wit, iman tauhid aranira, ya Allah ya Muhammadi.
53. Taukhid hidayat sireku, tunggal lawan sang Hyang Widi, tunggal sira
lawan Allah, uga donya uga akhir, ya rumangsana pangeran, ya Allah ana
nireki.
54. Ruh idhofi sireku, makrifat ya den arani, uripe ingaranan Syahadat,
urip tunggil jroning urip sujud rukuk pangasonya, rukuk pamore Hyang
Widi.
55. Sekarat tanana nyamur, ja melu sira wedi, lan ja melu-melu Allah, iku
aran sakaratil, ruh idhofi mati tanana, urip mati urip.
56. Den rumangsa ana neku, uripe Allah puniki, yeku urip kene-kana,
sastra lip gurokna kaki, jabar jer pese uninganya, ingkang weruh kafir
syirik.
57. Satuhune iya iku, kang tan wruh ing araneki, kang sholat sipat
pangeran, Prabete kawula gusti, kang sholat jatine raga, hya kang sholat
iman urip.
58. Datan nyawa huripipun, lam tamsyur iya af’aling, sholate purba
wisesa, yektine kawula gusti, iku jatine Hyang Sukma, ruh idhofi taning
mukmin.
59. Sagung ruh astanipun, ya ana ing ruh idhofi sipat jamal, kahelokane
dzatullah, ruh idhofi jeneng maqam, kang kubur Rosulullahi.
60. Sarat jisim latif iku, tesih rip tan keneng pati, tejane kang ruh punika,
tanpa jasad dhingdhing ari, sasmitane sifat jamal, sifat jamal sasmitaning.
61. Johar awal mayit iku, sasmita sirna ananing, ya iku kang pati padha,
mangkono yen wis mati, donya urip ing akhirat, tlung dina perkara dadi.
62. Saking bapa saking babu, Ba pangeran tunggal katri, yeku sasmita
tlung dina, kang titipan pitung ari, mulih iku kang titipan, titipan kadi ing
nguni.
63. Pan taukhid makrifatipun, titipan sedasa katri, iku iya kang titipan,
semune kang pitung ari, yen angis metokaken toya, sing cipta netra
yekurip.
64. Lir duk uninge saking nur, king cahya pinangka neki, iku semune
karuna, dene mengku iki sami, sira mati sun kelangan, mati sirna
ngawandesi.
65. Kadi pundi semonipun, sami wrasta ing sakehing, Allah Muhammad
pan tunggal, nyatus tunggal wujud neki, sasmita oleh ing cahya, cahyane
Muhammad jati.
66. Tunggal karo yen manuwun, ruh jasad ilang sajroning, pangayune
sewu dina, nora ana ingkang keri, olihe sampun sampurna, sampurna
kaya duk uning.
67. Syeh Melaya trang tyasipun, miyarsa weling ngireki, ing guru Syeh
Mahyuningrat, pan remen tan purun mijil, neng jero garba tur sembah,
wuwuse lir madu gendhis.
KINANTHI
1. Nabi Khidir rum, wor perlambang esmu neki, umpamane wong
rerasan, loting kang adi pantesing, kang loting bumbu sastnya, wor rahsa
karasa suci.
2. Nurbuat kang rahsa iku, sejatine rahsa iki, duk ana ing sifat jamal, Johar
awal yen wus mijil, Johar akhir wus dewasa, kang awal rahsa sejati.
3. Kang Johar akhir puniku, sawujud sak pati urip, johar duk sawujud
tunggal, rahsa tunggal urip tunggil, tunggal lawan johar awal, kang johar
akhir puniki.
4. Sawujud sagesang lampus, sapolahe johar akhir, salamine anarima,
kang johar batin puniki, kang pinuji kang sinembah hya iku Allah sejati.
5. Nora nana roro iku, sira iku nuqod ghaib, nuqod ghaib duk ing kuna,
nora sarta nora mati, temene nuqod punika, ghoib iku jeneng reki.
6. Wus tumiba neqdu iku duk mahune urip, tinarik alip dadinya, alid iku
jisim latip, sejatine ananira, neqdu iku denarani.
7. Johar jati iya iku, jenengira iku urip, syahadat jati urip ira, ingaranan
getih urip, getih urip ingaranan, Rasulullah rasa jati.
8. Syahadat jati getih, rasa jatining dzat sami, Jabrail Muhammad Allah,
telune kapate iki, getih urip arannira, tingalana nyawang mati.
9. Apa ana getihipun, getih iku ilang neki, ilange awor lan sukma, sukma
ilang ya ananging, padha ana alip ika, ingaranan ruh idhofi.
10. Jisim latif jatenipun, kang ingaranan jisim latip, jisim angling duk ing
kuna alip winastanan angling, alip iku tanpa netra, tan angucap tan
miyarsi.
11. Tanpa karsa tan andulu, iya iku ingkang alip, alip tiba ing neqdunya,
norane anane dadi, alip iku jinabaran, pan ruh idlofi Dzatullih.
12. Wus kapeca sedaya wus, ruh idhofi gagetining, dzat sejati alip ika,
jabar lan jere puniki, aneng johar alip ika, arane kalam birahi.
13. Birahi ananereku, aranira Allah jati, tanana kalih tetiga, sapa wruha
yen wus dadi, ingsun weruh pesti nora, ngarani namanireki.
14. Sipat jamal ta puniku, ingkang kinen angarani, pepakane ana ika,
akon ngarani puniki, iya Allah angandika, mring Muhammad kang
kekasih.
15. Yen tanana sira iku, ingsun tanana ngarani, mung sira ngarani ing
wang, dene tunggal lan sireki iya Ingsun iya sira, aranira aran mami.
16. Hannerehken sira iku, apa sira terbuka ning, araningsun iya sira, kang
sawujud lawan mami, deningsun semjen lan sira, pesthine nora ngarani.
17. Aranira araningsun, apan sira iku uwis, ing donya lawan akkherat, sira
iki gegentining Muhammadar rasulullah, nabiyullah ya ilahi.
18. Pertandhane Allah iku, aneng sira dipun eling, jabar jere alip ika, alip
iku pese reki, budi jati aranira, ilang budi sajroning.
19. Kang micareku, angendhoraken birahi, karo dudu karo iya, ya iku
kang johar budi, iku aran budi iman, alip tiba neqdu pesthi.
20. Sejatine alip iku, srwo nora dora neki, kang alip iku namanya, nora
nipun ana keki, alip adi aranira, kang asih ananireki.
21. Johar awal ananipun, kang johar kahanan jati, tinja junub lan jinabat,
johar awal ganda neki, iku tiba ing neqtunya, norane sajroning urip.
22. Urip jroning johar iku, urip mati sajroning, iya aneng johar awal,
pagene sholat sireki, ya ana ing ndalem ndonya, purwane sholat puniki.
23. Den kawangwang maring neqdu, ghoib aneng sira iki, pagene ya
ngadeg sira, sidhakep marwasa wening, sedhakep tunggal kahanan,
tunggal sapari polah neki.
24. Pangucap nunggal sireku, wedale rukuk tumuli, kerasa duka lan cipta,
tumetes banyu kang wening, ning urip ruh sekalirnya, rahsa iman
saderahi.
25. Kang saderah ananipun, pagene sujud neng bumi, paran dadi duk
wahunya, cahya ingkang sasmitaning, ya iku semune rupa, semurupeku
sejati.
26. Kang agama dunungipun, iya ingkang bumi langit, ingkang ananira
nika, sirnaning dunya kang ati, iya iku atenira, kang sujud aneng ing
bumi.
27. Pagene linggih amangu, angawang anguwung den panggih, jatine iku
tan ana, pangeran iku sejati, yeku kawula jatinya, dudu Allah sira iki.
28. Lan Muhammad iya dudu, patemon rahsa sejati, ingkang rahsa dudu
rahsa, ya Allah Muhammad ciri, iya kawulane haram, lamun puasaha iki.
29. Lan haram kawulanipun, lamuna sidqoha iki, lan kawulanipun haram,
iya yen munggaha Hajji, lawan kawulaning haram, lamuna sholata iki.
30. Surya nora wulanipun, norane dadi cahyeki, pan hidayat imanira,
tauhid panembah reki, makrifat pangawruh kita, ya ru’yat minangka
seksi.
31. Den tingali sipatipun, sipate Allah sejati, kang asli aslining Allah, ya
Allah-Allah kang urip, den af’ale iya Allah, yeku duk jumeneng ru’yati.
32. Yen urip selawasipun, ru’yat jeneng khoiroti, makrifat jeneng ing
donya, johar awal khoiroti, iya uwis jenengira, yeku pangasan kamil.
33. Insan kamil dzatullahu, sejatine nuqod ghoib, iya dzat sabenerira,
sipatullah dzatullahi, insan kamil jenengengira, anane Allah puniki.
34. Dene kendhih jenengipun, nuqod ghoib insan kamil, iya sejatine nora,
yeku aran puji budi, budi iku urip ira, lawan nyawa iku urip.
35. sarta lawan badanipun, aran badan Muhammadi, kang antuk urip
sampurna, Syeh Melaya matur aris, mila mat keneng neraka, nuwun
pawarta sejati.
36. Nabi Khidir ngandika rum, eh Melaya lire iki, nraka jasmani kang ana,
jrone neraka ya iki, kang tan weruh Nabiyullah, ruh kang tan kena ing
pati.
37. Ruh jasmani uripipun, samilan kewan puniki, iku kang aneng neraka,
kang nepsu pingile iblis, yen nepsune dipun umbar, tan anut maring
Hyang Widi.
38. Ngendelaken ngilmunipun, tan weruh Adam Nabi, yeku yeku aran
iman tahdlat, umat kalebu jasmani, kawruh tanpa ika, kang nembah datan
ningali.
39. Saya kapir tuhonipun, kang nembah kayu watuning, tan ketang apa
ukumnya, kapiring kang jahanami, yeku ruh idhofi nama, ahyan syabitah
ing nguni.
40. Ya cahya pan tegesipun, kang gumilang ning baresih, kang tansah
kinawikanan, kang ingilo kang pinanggih, jroning pati aran Adam, idhofi
sadurung neki.
41. Sirik ana wujudipun, ing panrimba ran johar ning, kapingneme johar
awal, johar awal mutyara di, sesoca raga kumala, johar aran adi kapi.
42. Witing upama ping pitu, kang myarsa sabdaning gusti, ruh idhofi ta
wujudnya, kang aneng dzate mutliqi, ruh sumendhe ing Dzatullah,
ingaranan ruh idhofi.
43. Johar awal iya iku, kang ingaran sholat da’im, sholat da’im tan
kalawan, met toya wudhlu khadasi, sholat batin sabenernya, mangan turu
syahwat ngising.
44. Iya dadi sholatipun, af’ale dadi pepuji, johar wau kumpul tunggal,
sasuker ananing widi, anane – anane Allah, den kendheh anane nguni.
45. Lir kelir lan wayangipun, wayang tan ngawruhi kelir, hiya junub
sunar-awedya, kang resik jisim mireki, hiya Muhammad badan Allah,
Muhammad tan ana keri.
46. Hidayat pan imanipun, gagentenira Hyang Widi, ingaranan
Rasulullah, Muhammad kang badan mukmin, ruh mukmin apandukiya,
ruh idhofi iman neki.
47. Iman maksum wastanipun, kang antuk panutan jati, pan mangkono
kawruhira, yen nora urip pireki, iku padha lawan kewan, yen tan wruh
wuwus kang riyin.
48. Mengku iku nora wurung, tan weruh selami reki, yaiku pati kesasar,
kupur kapir badan neki, dene wus wruh ujar ika, sakeh warana ngawruhi.
49. Pangeran tan ana telu, panutan Muhammadinil, pan sejatine wong
kufar, kapire patang pedhati, ewuh tanpa panganutan, feqir parek kufur
kafir.
50. Feqir parek lawan kufur, krana nira ingkang feqir, wuta tuli datan ana,
suwarga neraka iki, feqir tan parek pangeran, tan ana wujude iki.
51. Tan anembah pujinipun, krana nira feqir kadi, hya ingkang feqir
dzatullah, iku jatine Hyang Widi, patine feqir manungsa, pesthine Allah
pribadi.
52. Iya yen dzatullah iku, iya anane kang feqir, ruh idhofi aran iman, ruh
idhofi tunggal kang wit, iman tauhid aranira, ya Allah ya Muhammadi.
53. Taukhid hidayat sireku, tunggal lawan sang Hyang Widi, tunggal sira
lawan Allah, uga donya uga akhir, ya rumangsana pangeran, ya Allah ana
nireki.
54. Ruh idhofi sireku, makrifat ya den arani, uripe ingaranan Syahadat,
urip tunggil jroning urip sujud rukuk pangasonya, rukuk pamore Hyang
Widi.
55. Sekarat tanana nyamur, ja melu sira wedi, lan ja melu-melu Allah, iku
aran sakaratil, ruh idhofi mati tanana, urip mati urip.
56. Den rumangsa ana neku, uripe Allah puniki, yeku urip kene-kana,
sastra lip gurokna kaki, jabar jer pese uninganya, ingkang weruh kafir
syirik.
57. Satuhune iya iku, kang tan wruh ing araneki, kang sholat sipat
pangeran, Prabete kawula gusti, kang sholat jatine raga, hya kang sholat
iman urip.
58. Datan nyawa huripipun, lam tamsyur iya af’aling, sholate purba
wisesa, yektine kawula gusti, iku jatine Hyang Sukma, ruh idhofi taning
mukmin.
59. Sagung ruh astanipun, ya ana ing ruh idhofi sipat jamal, kahelokane
dzatullah, ruh idhofi jeneng maqam, kang kubur Rosulullahi.
60. Sarat jisim latif iku, tesih rip tan keneng pati, tejane kang ruh punika,
tanpa jasad dhingdhing ari, sasmitane sifat jamal, sifat jamal sasmitaning.
61. Johar awal mayit iku, sasmita sirna ananing, ya iku kang pati padha,
mangkono yen wis mati, donya urip ing akhirat, tlung dina perkara dadi.
62. Saking bapa saking babu, Ba pangeran tunggal katri, yeku sasmita
tlung dina, kang titipan pitung ari, mulih iku kang titipan, titipan kadi ing
nguni.
63. Pan taukhid makrifatipun, titipan sedasa katri, iku iya kang titipan,
semune kang pitung ari, yen angis metokaken toya, sing cipta netra
yekurip.
64. Lir duk uninge saking nur, king cahya pinangka neki, iku semune
karuna, dene mengku iki sami, sira mati sun kelangan, mati sirna
ngawandesi.
65. Kadi pundi semonipun, sami wrasta ing sakehing, Allah Muhammad
pan tunggal, nyatus tunggal wujud neki, sasmita oleh ing cahya, cahyane
Muhammad jati.
66. Tunggal karo yen manuwun, ruh jasad ilang sajroning, pangayune
sewu dina, nora ana ingkang keri, olihe sampun sampurna, sampurna
kaya duk uning.
67. Syeh Melaya trang tyasipun, miyarsa weling ngireki, ing guru Syeh
Mahyuningrat, pan remen tan purun mijil, neng jero garba tur sembah,
wuwuse lir madu gendhis.
Kapetik saka : www.alangalangkumitir.wordpress.com
Tidak ada komentar:
Posting Komentar