NELANGSA

NELANGSA

“Wis minggata saiki, kana minggat!!!”

“Kowe ngono saiki mas? endi janjimu rikala kowe nglamar aku mbiyen? Endi?”, swarane ibu serak amarga karo nangis.

Jebereetttttt!!! Swara lawang dijebretake keprungu nganti njaba omah. Kabeh tangga teparo wis ora padha gumun  nalika krungu bapak karo ibuku padu ngono kuwi.  Aku lan adhiku ya amung bisa ana ing jero kamar ngrungokake reributan kuwi karo nangis. “Kenangapa wong tuaku kok kaya ngono? Apa dheweke ora padha mikir, anak-anake iki wis gedhe-gedhe, nanging yo tetep wae wong loro kuwi padu enggal dina”, pambatine Dewi karo neteske eluh ing pipine.

Awit padu-padu wingi  kuwi ibuku crita marang aku, menawi ibu arep mrantau marang kota. Mbuh menyang ndi mengko parane, sing penting awake oncat saka omah. Lan bisa ninggalake bapak sing kelakuwane sansaya dina sansaya ora genah.

“Ndhuk, ibu sakjane ora kepengin kowe ngrasakake kahanan kaya mangkene, nangin yo piye maneh. Ibu wis ora kuwat ana ngomah, ibu wis ora kuwat ngladeni polahe bapakmu ana ing omah. Yen ibu mrantau sesuk, kowe ing omah kudu priyatin ya  nduk, kowe kudu bisa ngurus adhimu”

Kanthi rasa sesek ing ati, Dewi mangsuli pitakone ibu, “Bu, menawi saged, ibu ampun mrantau-mrantau kados ngaten bu, Dewi ora kepengin adoh saka ibu.”

“Tapi ndhuk, tekade ibu wis kuwat. Sesuk esuk ibu arep mangkat saka omah”, wangsulane ibu, karo oncat saka panggonan mlebu menyang kamar.

Dewi amung bisa meneng ngrungokake wangsulane ibu sing kaya kuwe. Dheweke ngrasa nelangsa banget amarga dheweke durung siyap yen bakal ngurusi omah lan adhine nalika ibu ora ana. Nanging ya kepiye maneh, dheweke namung bocah, ora bisa apa-apa sakliyane manut.

Esuk uput-uput nalika Dewi  tangi, ibune wis ora ana ing kamar peturonane. Digolekki ana ing dapur, lan kamar mandi uga ora ana. Dheweke nganggit yen ibune wis budal saka omah. Dewi ya amung bisa nrima kahanan mangkana kuwi. Dheweke langsung wae cepet-cepet masak sega ing magicom, terus sawise nyolokke magicom, dheweke langsung nyang kamar mandi arep umbah-umbah klambi.

Sakrampunge resik-resik omah Dewi langsung nyiyapake sarapan kanggo adhine sing  lagi sekolah ing Sekolah Dasar lan kanggo bapake. Bubar kuwi dheweke langsung mangkat sekolah. Saben dinane dheweke mangkat nggunakake sepedha ontel. Kurang luwih ana limalas menit yen ngepit saka omah tekan sekolahan.

Awit kuwi Dewi ngrasa awakke kesel banget amarga sakliyane dheweke ngurusi tugas-tugas sekolah  dheweke uga ngurusi  pagaweyan omah barang. Ora krasa Dewi wis arep Ujian Akhir Semester. Dewi sinau yen pagaweyan omah wis padha rampung, nanging saben-saben lagi sinau bapakke mesthi prentah ngenani perkara sing ora penting. Sing sakjane bisa ditindakake dhewe nanging dheweke ora gelem nglakoni. Gelem ora gelem dheweke ya kudu gelem nglakoni, rumangsa dheweke esih ngakoni wong sing prentah kuwi bapake. Sanajan bapakke kuwi wis sering nglarani atine ibune, nanging dheweke esih duwe sih pangabekti marang bapakke kuwi. Biyasane nek wis kadung ngurusi pegaweyan omah, Dewi malah kadhang klalen arep nggarapi tugas sekolah.

Dina pertama UAS Dewi ora konsen nggarapi soal-soal ing kertas sing ana ing ngarepe. Dheweke asal nggarap, sakbisa-bisane lan sekelingane wae dheweke ngisi soal-soal nganti rampung. Sakbubare UAS dheweke kudu langsung bali marang omah, amarga dheweke kudu masak kanggo mengko sore. Sakdurunge tekan omah, dheweke nyempetke mampir pasar kanggo tuku keperluwan dapur. Sakwise ing omah Dewi langsung ganti klambi lan terus masak. Yen adhine ora dolan, biyasane uga ngrewangi sakbisane.

Sore kuwi Dewi weruh bapak lagi lungguhan ana ing ruwang tamu. Dewi nyedakki karo takon, “Pak, njenengan kok sajake santé-sante ngono to pak ibu ora ana. Apa bapak seneng yen ibu ora ana ing omah?”

“Ya ora ngono ndhuk, sakjane bapak ya kepengin nggoleki ibumu lan ngajak ibumu balik maneh marang omah, nanging kepiye maneh, bapak orang ngerti menyang ngendi parane ibumu”, wangsulane bapak karo nyebul udud.

“Ya usaha takon marang sapa ngono pak, mbok menawa kancane ibu ana sing ngerti ibu kuwi lunga marang ngendi”,  jawabane Dewi mrentah.

“Ya gampang ngesuk tak golekane”, wangsulane santé.

Dewi sing krungu wangsulane bapakke kuwi, ya rada ayem tur rada kuwatir. Amarga bapak njawab kaya kuwi kaya ora duwe niyatan blas kanggo nggoleki ibu. Dewi ya amung bisa ndonga muga-muga bapakke tenanan duweni kekarepan kanggo nggoleki ibu. Sansaya suwe, wayah sansaya surup. Adzan maghrib ya wis dikumandhangake saka mesjid-mesjid sing ana ing sekitare. Krungu swara adzan Dewi langsung menyat arep sholat lan ngajak bapakke.

 “Ayo pak sholata sek”

“Iya”, wangsulane bapak karo tetep nyebul udud ana ing ruwang tamu kuwi. Ora oncat babar blas.

Wengine kahanan wis mulai adem, Dewi karo adhine sinau bareng ana ing kamar. Dewi takon marang adhine,

“Dhik, kepiye sekolahmu?”

“Ora kepiye-piye mbak, biyasa wae” jawabe adhine datar.

“Loh, kok ngono, apa ora ana sing gawe atimu seneng utawa sedih? Apa ora ana tugas saka gurumu?” pitakonane saya ndredel.

“Ya ana to mbak, jenenge wong sekolah ya mesthi wae duwe tugas-tugas”

“Lah kuwi ana tugas, tugas apa wae  to? Wis digarapi apa durung?”

“Wis digarap mbak, wingi sinau kelompok karo kanca-kancaku”, jawabane adhine karo nggarapi soal-soal sing ana ing buku LKS.

“Ya  wis nek ngono, sing semangat anggonmu sinau ya dhik, aja nganti gawe kuciwaning wong tuwa. Kowe kudu bisa ngangkat drajate wong tuwane dhewe. Sanajan kahanane kaya mangkene”, jawabane Dewi karo ngelus rambute adhine.

Wengi kuwi sidane adhine Dewi takon-takon akeh marang dheweke, kenangapa ibu ora bali-bali ngomah lan pitakonan-pitakonan liyane sing kadhang mbutuhake jawaban sing bisa dimangerteni dening adhine kuwi. Sansaya suwe hawane sansaya adem, Dewi karo adhine ngrampungi sinaune, terus padha turu.

Esuk-esuk jago padha kluruk, Dewi ngelilir krungu swara jago padha saut-sautan kuwi. Kaya padatan biyasane, dheweke nandangi pagaweyan omah nganti tekan jam enem. Sak rampunge kuwi Dewi mangkat marang sekolah. Nanging ora kaya biyasane dene adhine njaluk dijujugke anggone mangkat sekolah. Jare dikongkong bu guru mangkate luwih gasik.

“Mbak, esuk iki aku njaluk dijujugke ya”

“Lah kenangapa to dhik, kadingaren. Biyasane kowe mangkate ya mlaku”

“Kabeh siswa dikongkon bu guru mangkate sing luwih gasik mbak, sabab arep ana lomba kebersihn kelas”, jelase adhine.

“Ya wis, ayo ndang mangkat. Kowe wis sarapan to?”

“Uwis mbak. Ayo!”, jawabane adhine karo nylingkrik ana boncengan pit.

Kakang adhik kuwi boncengan ngliwati sawah-sawah sing katon ijo royo-royo, amarga tembe wae ditanduri wit pari. Angin esuk sing  seger uga  nambah gawe tentreming atine Dewi. Dheweke ngrasa ana panguripan sing mlebu ing dadane. Mula ora nggumunake yen esuk kuwi awakke krasa enteng kanggo ngontel sepedhane.

Sakwise njujugke adhine, Dewi langsung mangkat marang sekolahane dheweke. Anggone ngontel sepedhah dheweke sengaja dialon-alonke ,supayane  bisa nikmati segere swasana ing esuk kuwi, mumpung esih sepi lan durung ana polusi saka kendaraan-kendaraan umum. Ing sakdawane dalan nuju marang sekolahan,  Dewi amung bisa mbayangake kahanan-kahanan sing endah-endah ngenani kaluwargane. Dheweke kepengin kaluwargane bisa mbalek wutuh maning. Ora ana prekara kang ndadekake pecahing rumah tanggane wong tuwane. Ora ana acara minggat-minggatan lan ora ana prekara sing ala-ala nimpa kaluwargane. Sing ana ing pikirane Dewi wektu kuwi amung kasenengan, katentreman, lan keharmonisan kaluwargane. Nanging dheweke sadar kuwi amung khayalan, sing durung karuan ana nyatane. Ora krasa wektu sansaya panas, nalika dheweke ndeleng jam tangane. Dheweke kaget, wektune mlebu kelas kari limang menit maneh. Dheweke langsung ngebut kaya Valentino Rossi. Ngebut sak kebut-kebute sing penting dheweke ora telat. (Cuthel)